Kuyu

 Bişeyin yasını tutuyor gibiyim. Bu yitip giden bişeymiş gibi yada olmasını delice istediğim ama olmamış bişey gibi. Acım o kadar yoğun ki kendime gelemiyorum. İnkar etmek çözüm değil. Neden inkar eder ki insan. Bu beni biraz olsun rahatlatır belki, belki alay etmezsin, belki gitmezsin diye yaptığım bu inkar oyunu kalbime dolanan bir yılan gibi kalbimi kavradıkça canımı yakıyor. En iyisi doğruyu mu söylemeli? Yoksa bu yasın içinde boğulmalı mıyım bilemiyorum. Neden inkar eder bir insan? Neden? Sürekli aklımda dönüp dolaşan bu soru beni yiyip bitiriyor adeta leşlere üşünen kurtlar gibi. Bu inkar kalbimin acılar içerisinde ölmesine ve ışığının sönmesini, soğumasına sebep oluyor. Bilmiyorum. Bilmemek hiç hoş değil. Her şey daha farklı olsun isterdim. Sırf korkumdan yaptım ne yaptıysam. Gitmen korkuttu beni. Ama senin olmayan birinin senden gitmesine korkmamalısın. Sanki bu inkarın cezasını gidişinle ödüyor gibiyim. Ben ne yaparsam yapayım olmadı ve gittin. Öyleyse neden inkar eder bir ins